Ebeveynler genellikle normatif yaşam durumları karşısında bu rolle ilgili stres yaşarlar. Ebeveynlik stresi, ebeveyn yükümlülüklerine ve beklentilerine olumsuz bir psikososyal tepkidir. Ve çocuklarıyla başa çıkmada ve onları yönetirken ortaya çıkan duygusal zorlukları içerir. Uzmanlar ebeveynlik rolü konusunda kişinin kendisi hakkındaki inançları ve kendinden beklentileri ebeveynlik stresinin gelişiminde etkili olarak tanımlamıştır. Bu modelde, ebeveynlik stresi, bu öz değerlendirme sürecinin ve ebeveynlik davranışlarını destekleyen mevcut kaynakların sonucudur. Raikes ve Thompson, sosyoekonomik dezavantajlı ebeveynlerin, ebeveynlik stresinin sosyal destek ve öz-yeterlik gibi psikolojik ve psikososyal kaynakların aracılık ettiğini bulmuşlardır.

Daha yüksek öz-yeterlik seviyelerinin, daha düşük seviyelerde ebeveyn stresi ile doğrudan ilişkili olduğu ve aileler için sosyoekonomik dezavantajın etkilerini hafiflettiği bulunmuştur. Ebeveynlik stresinin, özellikle dışsallaştırma davranışları olmak üzere çocuk davranış problemleriyle doğrudan ilişkili olduğu bulunmuştur. Ebeveyn stresi, çocukluk stresi ile etkileşimsel bir ilişkide ortaya çıkıyor gibi görünmektedir ve her deneyim diğerinin deneyimi üzerinde potansiyel bir ek etkiye sahiptir. Doğal afetler gibi zorluklar karşısında yüksek düzeyde stres ve endişeli veya ebeveynlik davranışlarının değişmiş algılarını bildiren ebeveynlerin çocukları, olumsuz bir durumu takiben daha büyük zorluklar yaşarlar. Genellikle ebeveynlik stresi ile ilişkilendirilen bir faktör, çocuk yetiştirme uygulamaları ve davranışları hakkındaki beklentilerdir.

Ebeveynlik Stresi Nedir?

Bir aile sosyoekonomik dezavantaj veya engelli bir çocuğa bakma gibi zorluklar yaşadığında, toplum tarafından veya kendi kendine empoze edilmiş olsun, algıladıkları beklentiler olayın duygusal stresi üzerinde ek bir etkiye sahiptir. İyi ebeveyn olma ve ebeveynlik sorumluluklarının sosyal beklentilerini karşılamada başarısız olmaları durumunda yargılanma beklentileri, mevcut ve kullanılan adaptasyon ve başa çıkma mekanizmalarında önemli bir rol oynar. Ebeveynlerin çocuklarında dayanıklılığın gelişmesine nasıl katkıda bulunabileceklerini belirlemenin doğası, bu sonucun onların kontrolünde olacağı beklentisini ve gerçekleşmemesi halinde başarısızlık algısını yaratır.

Engelli çocukların ebeveynleri, özellikle görünmeyen engelliler veya akıl sağlığı sorunları başkalarından suçlandıklarını ve ahlaki eksikliklerinin çocuğun davranışlarına ve sorunlarına neden olduğu algısının daha yüksek olduğunu bildirmişlerdir. Aile olumsuz bir durum yaşarken ebeveynleri suçlama ve yargılama eğilimi olsa da, gerçek şu ki, bir çocuğun veya ebeveynin yaşadığı sorunların tümü, yetersiz ebeveynliğin veya ebeveyn yeterliliğindeki bir eksikliğin sonucu değildir.

Ebeveynlik Stresi Nedir?Kişinin kontrolü dışındaki olumsuz durumlarla ilgili deneyim, psikososyal stresin artmasına ve ebeveynlik rolündeki yeterlilik ve yeterlilik duygularının azalmasına katkıda bulunur. Bu deneyim, bir ebeveyn ebeveynlik rolünde damgalanma yaşadığında yoğunlaşır ve bu, ebeveynlik davranışlarındaki sıkıntı ve aksaklıklara karşı savunmasızlığı artırabilir.

Stigma, genellikle başkalarının tepkilerinin kişinin kimlik algısını olumsuz etkilediği bir deneyim olarak tanımlanır ve bir bireyin olumsuz durumlarla başa çıkma yeteneği üzerinde kalıcı etkilere sahip olabilir. Stigma genellikle dolaylı yollarla ortaya çıkar, ancak bunu yaşayan birey üzerindeki etkisi olumsuz kalır.

Zorluk yaşayan ebeveynler, başkalarının eylemleri veya hareketsizliği tarafından hissedilen damgalanma ve aynı zamanda kendilerine uygulanan damgalanma yaşadıklarını bildirirler. Araştırmalardaki benzerlikler, ebeveynlerin suçlama, kaçınma, hoş karşılanmayan ilgi, sunulan destek veya ilgi eksikliği, olumsuz etiketleme, ayrımcılık ve yararsız tavsiye deneyimlerini bildirdiklerini bulmuştur. Ebeveyn damgası genellikle ebeveynlik davranışlarının veya çocukların eylemlerinin doğrudan sonucu değil, ebeveynlik davranışlarının ve durumlarının iyi veya kötü olduğuna ilişkin toplumsal beklentilerin bir yansımasıdır ve ebeveynlik ikili bir yapı olarak değerlendirilir.
Uzmanlar bu damgalanmanın genellikle izolasyon duygularına yol açtığını bulmuştur. Ve damgalanmanın ebeveynlerin yardım veya sosyal destek arama olasılığını azalttığı da bulunmuştur. Bu damgalama davranışlarının birçoğu destek sunamama durumunda genellikle ince veya kasıtsız olarak zararlı olsa da, sonuç genellikle izolasyon, reddedilme ve utanç duyguları ve mevcut stres faktörlerini şiddetlendiren yoğun yalnızlıktır.